Ye Xian (叶限)
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีผู้ใหญ่บ้านคนหนึ่งชื่อหวู่ (Wu) อาศัยอยู่ทางทะเลใต้ของประเทศจีน เขาแต่งงานมีภรรยาสองคน แต่ว่าภรรยาคนหนึ่งโชคร้ายเสียชีวิตไปไม่นานหลังจากให้กำเนินบุตรสาวคนหนึ่ง ซึ่งเด็กผู้หญิงคนนี้เมื่อโตขึ้นมาเธอกลายเป็นสตรีที่มีความงดงามเป็นอย่างมาก และยังมีความสามารถในการเย็บปักผ้าและทอผ้าเป็นอย่างมาก แม่ทัพหวู่รักลูกสาวคนนี้มากและตั้งชื่อของเธอว่ายี่เซียน (Ye Xian)
ในเวลาต่อมา ผู้ใหญ่หวู่ได้เสียชีวิตลง ทิ้งให้ยี่เซียนต้องอยู่กับแม่เลี้ยงซึ่งเป็นภรรยาอีกคนของแม่ทัพหวู่ แต่ว่าแม่เลี้ยงคนนี้ไม่ชอบยี่เซียน เพราะว่าเธอสวยและฉลาดกว่าลูกสาวของนางเอง แม่เลี้ยงและลูกสาวของเธอจึงปฏิบัติต่อยี่เซียนอย่างทารุณ ยี่เซียนถูกใช้ให้ทำงานบ้านทุกอย่าง ต้องออกไปตัดฟืนและหาบน้ำลำพัง แต่ว่ายี่เซียนก็อดทนทำงานโดยไม่เคยปริปากบ่น
อยู่มาวันหนึ่ง, ในขณะที่ยี่เซียนออกไปหาบน้ำ เธอก็มองเห็นปลาน่ารักตัวหนึ่งในลำธาร ซึ่งมีดวงตากลมใหญ่สีทองและหางสีแดง ยี่เซียนชอบปลาตัวนี้มากเธอจึงได้นำปลาตัวนี้กลับมาเลี้ยงที่บ้าน โดยตอนแรกเธอนำปลาใส่ไว้ในชามใบ้ใหญ่ และเธอก็แบ่งอาหารซึ่งเธอได้รับจากแม่เลี้ยงในปริมาณเล็กน้อยอยู่แล้ว ไม่ค่อยจะเพียงพอสำหรับตัวเธอเอง ให้ปลาตัวนั้นกินด้วย จนกระทั้งปลาตัวนั้นเติบโตขึ้นและมีขนาดใหญ่จนไม่สามารถจะอยู่ในชามใบนั้นได้อีก ยี่เซียนจึงได้ย้ายปลาตัวนั้นไปไว้ในบ่อน้ำใกล้บ้าน ซึ่งทุกวันเมื่อยี่เซียนจะไปเดินไปเยี่ยมที่บ่อน้ำเพื่อทักทายกับ ปลาตัวนั้นก็จะโผล่ขึ้นมาเพื่อจะทักทายกับเธอ และคอยอยู่เป็นเพื่อนเมื่อยี่เซียนมีความทุกข์
แต่ว่าแม่เลี้ยง นางเห็นว่าลูกเลี้ยงมีความสุข นางก็ไม่พอใจ และได้วางแผนที่จะฆ่าปลาตัวนั้น แต่ว่าปกติแล้วแม่เลี้ยงจะไม่สามารถเห็นปลาตัวนั้นได้ เพราะมันจะดำน้ำหนีทุกครั้งที่แม่เลี้ยงเข้าไปใกล้กับบ่อน้ำ
วันหนึ่งแม่เลี้ยงจึงได้วางแผนให้ยี่เซียนออกไปหาบน้ำในบ่อที่อยู่ไกลออกไปซึ่งห่างจากบ้านไปมากกว่าบ่อเดิม หลังจากนั้นแม่เลี้ยงใส่เอาเสื้อพาของยี่เซียนมาสวมใส่เพื่อปลอมตัวเป็นเธอ แล้วเดินไปที่บ่อน้ำ ก่อนจะเลียนเสียงเป็นลูกเลี้ยงด้วย แล้วก็หลอกให้ปลาตัวนั้นโผล่ขึ้นมา ซึ่งเมื่อปลาปรากฏตัวขึ้น แม่เลี้ยงก็ฆ่าปลาตัวนั้นอย่างโหดเหี้ยม แล้วก็นำเนื้อมาเป็นอาหาร ส่วนกระดูกก็นำไปฝัง
ยี่เซียนกลับมาถึงบ้านก็พบว่าปลาของเธอเสียชีวิตไปแล้ว เธอเสียใจมากแต่ทำอะไรไม่ได้ เธอได้แต่นั่งอยู่ที่ริมบ่อน้ำ อาลัยอาวรณ์ปลาซึ่งเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอ ทันใดนั้นก็ปรากฏมีชายชราคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาจากท้องฟ้า ลงมา ยืนข้างๆ ยี่เซียน
ชายคนนั้นบอกให้ยี่เซียนหยุดร้อง และบอกให้ยี่เซียนไปขุดเอากระดูกของปลาตัวนั้นมาเก็บเอาไว้ ซึ่งในยามวิกฤต ชายคนนั้นบอกให้ยี่เซียนนำกระดูกปลาออกมาและอธิษฐานของอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ แต่เธอต้องขอโดยปราศจากความโลภมิเช่นนั้นเทวดาจะลงโทษเธอ
ยี่เซียนได้ไปเก็บกระดูกปลาตัวนั้นตามคำแนะนำของเซียนเฒ่า และนำไปซ่อนไว้ในที่ปลอดภัย
ในเวลาต่อมา, มีงานเทศกาลเฉลิมฉลองใหญ่ประจำปีของเมือง ซึ่งหญิงสาวและชายหนุ่มมักใช้โอกาสนี้ในการหาเนื้อคู่ โดยหญิงสาวจะพากันแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชั้นดีสวยงามเพื่อไปในงาน
ยี่เซียนเองก็ปรารถนาที่จะไปงานเทศกาลนี้เช่นกัน แต่ว่าแม่เลี้ยงห้ามไม่ให้เธอไป เพราะกลัวว่าชายหนุ่มในงานจะหลงไหลยี่เซียน และไม่เลือกลูกของนางเป็นคู่ครอง
เมื่อถึงวันงานแม่เลี้ยงและลูกสาวได้ออกไปงานเทศกาล โดยให้ยี่เซียนเฝ้าบ้าน ยี่เซียนจึงได้นำกระดูกปลาออกมา และอธิษฐานของเสื้อผ้าสำหรับใส่ไปงาน ซึ่งปรากฏว่าเสื้อผ้าของเธอเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าเนื้อดีหรูหรา และรองเท้ากลายเป็นรองเท้าทองคำ
เมื่อยี่เซียนไปปรากฏตัวในงานเธอเป็นที่สนใจของคนทั้งงานทันที เธอออกไปร่วมเต้นรำในวงล้องของชายหนุ่มทั้งหมู่บ้านที่อยู่ในงาน จนกระทั้่งเธอสังเกตุเห็นว่าแม่เลี้ยงและลูกสาวของนางเห็นนางแล้วจากระยะไกลๆ ยี่เซียนกลัวจะถูกจับได้ จึงได้วิ่งหนีออกจากงานเทศกาลโดยทำรองเท้าทองคำข้างหนึ่งตกเอาไว้
เมื่อกลับถึงบ้านยี่เซียนแสร้งทำเป็นว่าหลับ จนกระทั้งแม่เลี้ยงกลับลูกสาวกลับมา ก็ไม่สังเกตุความผิดปกติใดๆ
รองเท้าทองคำของยี่เซียนนั้นถูกเก็บได้โดยพ่อค้า ก่อนที่เขาจะนำออกไปวางขายในตลาด ซึ่งในหลายวันต่อมา รองเท้าถูกขายให้กับกษัตริย์ถัวฮั่น (陀汗, Tuo Han)
กษัตริย์ถัวฮั่นเห็นความงามของรองเท้าและคิดว่าเจ้าของคงจะเป็นสตรีที่งดงามมาก พระองค์จึงได้ออกตามหาผู้ที่สวมรองเท้าคู่นี้ได้ ซึ่งพระองค์ให้สตรีหลายคนรองสวม แต่ก็ไม่มีใครเลยที่สวมรองเท้าได้พอดี
จนกระทั้งกษัตริย์ถัวฮั่นมาถึงบ้านของยี่เซียนซึ่งอยู่ในชนบทห่างไกล ตอนแรกพระองค์ไม่คิดว่าจะมีเจ้าของรองเท้าในพื้นที่บริเวณนี้ แต่ว่าเมื่อพระองค์ลองให้ยี่เซียนสวมรองเท้าทองคำ ก็พบว่านางสวมรองเท้าได้พอดี
กษัตริย์ถัวฮั่นจึงได้พายี่เซียนกลับมายังพระราชวังและอภิเษกสมรสกับนาง