Maybe each human being lives in a unique world, a private world different from those inhabited and experienced by all other humans… If reality differs from person to person, can we speak of reality singular, or shouldn’t we really be talking about plural realities? And if there are plural realities, are some more true (more real) than others? What about the world of a schizophrenic? Maybe it’s as real as our world. Maybe we cannot say that we are in touch with reality and he is not, but should instead say, His reality is so different from ours that he can’t explain his to us, and we can’t explain ours to him. The problem, then, is that if subjective worlds are experienced too differently, there occurs a breakdown in communication … and there is the real illness.
คนแต่ละคนอาจจะอาศัยอยู่ในโลกที่ต่างกัน โลกส่วนตัวที่แตกต่างจากโลกของคนอื่น… ถ้าความเป็นจริงแต่ต่างกันไปตามแต่ละคน แล้วเราจะสามารถหาความจริงที่เป็นเอกพจน์ หรือว่าเราควรจะพูดถึงความจริงที่เป็นพหูพนจ์กันเล่า ? และถ้าความจริงเป็นพหูพจน์ จะมีความจริงบางอย่างที่จริงมากกว่าอีกอย่างหรือเปล่า ? แล้วโลกของคนบ้านั้นอีก เป็นอย่างไรกัน? มันอาจจะเป็นจริงเหมือนโลกของพวกเรา บางทีเราอาจจะไม่สามารถพูดได้ว่าเราอยู่กับความจริงแต่เขาไม่… ปัญหาคือ ถ้าโลกต่างๆ เกิดขึ้นเพราะประสบการณ์ของแต่ละคนที่แตกต่างกันจนมากเกิดไป การสื่อสารที่บกพร่อง นั้นแหละถึงจะเป็นการป่วยอย่างแท้จริง