The sense of unhappiness is so much easier to convey than that of happiness. In misery we seem aware of our own existence, even though it may be in the form of a monstrous egotism: this pain of mine is individual, this nerve that winces belongs to me and to no other. But happiness annihilates us: we lose our identity.
ความรู้สึกทุกข์นั้นง่ายที่จะแบกรับมากกว่าความสุข เพราะในความเศร้านั้นเราจะตระหนักถึงตัวตนของตัวเอง แม้ว่ามันจะเกิดอคติขึ้นมากเพียงใด แต่ความเจ็บปวดในใจนั้นเป็นของส่วนตัว ความปวดร้าวที่จมดิ่งนั้นเป็นของเราลำพังไม่ใช่ผู้อื่น แต่ความสุขทำลายเรา เพราะเราจะเสียตัวตน