Сивка-Бурка  กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งในรัสเซีย มีชาวนาแก่อยู่คนหนึ่ง เขามีลูกชายอยู่สามคน โดยลูกคนโตสองคนเป็นคนที่ฉลาดมาก ในขนาดที่ลูกชายคนเล็กกลับโง่เขลา ลูกคนเล็กมีชื่อว่าอิวานนุชก้า (Ivanuska) ครอบครัวนี้ประกอบอาชีพปลูกข้าวสาลี อยู่มาวันหนึ่ง พวกเขารู้สึกเหมือนว่ามีอะไรมาอย่างเข้ามาในไร่และทำลายข้าวสาลีของพวกเขาในตอนกลางคืน ชาวนาแก่จึงได้สั่งให้ลูกชายของเขาออกไปเฝ้าแปลงข้าวสาลี ในคืนแรก ลูกชายคนโตออกไปอยู่ในแปลงปลูกข้าวสาลี แต่ว่าเขากลับฝอยหลับไประหว่างที่กำลังเข้าเวรอยู่ , ในคืนที่สอง ลูกชายคนกลางมีหน้าที่ออกไปเฝ้าแปลงข้าวบ้าง แต่ก็เผลอหลับไปเช่นกัน พวกเขากลับมาบอกกับบิดาว่าไม่เห็นอะไรผิดปกติเลย ในคืนที่สาม อิวานุชก้า ออกไปเฝ้าข้าวสาลีบ้าง … เวลาผ่านไปจนกระทั้งเที่ยงคืน อิวานุชก้า เห็นว่ามีม้าตัวหนึ่ง มันสวมอานทองคำและมีบังเหียนเป็นเงิน เจ้าม้าตัวนั้นเข้ามากัดกินต้นข้าวสาลีอย่างเอร็ดอร่อย อิวานุชก้าพยายามเดินย่องเข้าไปใกล้ๆ เจ้าม้าตัวนั้นก่อนที่จะจับมันเอาไว้ได้  “ปล่อยฉันไปเถอะ” เจ้าม้าหันมาพูดกับอิวานุชก้า “ถ้่าเจ้าปล่อยข้าไป  เราจะได้กลายเป็นเพื่อนกัน ข้าจะมีของตอบแทนให้กับเจ้า … เจ้าต้องเดินไปในทุ่งสาลี แล้วก็ตั้งจิตอธิษฐานจากนั้นก็ให้พูดออกมาว่า "สิฟก้า-เบอร์ก้า ,จงปรากฏขึ้น …. แล้วข้าก็จะมาหาเจ้า มาช่วยเจ้า” อิวานุชก้า ตกลงปล่อยเจ้าม้าให้เป็นอิสระ  จนกระทั้งวันหนึ่ง พระเจ้าซาร์ ซึ่งทรงไม่มีพระโอรส ได้ตัดสินใจที่จะจัดการแข็งขันเพื่อหาตัวแทนรัชทายาทที่จะมาสืบบังลังค์เป็นซาร์องค์ต่อไป   ซาร์ได้นำพระธิดา ซึ่งทรงเป็นเจ้าหญิงที่สิริโฉม ไปไว้ยังหอคอยที่สูงมาก…

Снегурочка (Snow Maiden) กาลครั้งหนึ่งมีช่างไม้คนหนึ่งอาศัยอยู่กับภรรยา ทั้งคู่มีอายุมากแล้วแต่ว่าไม่มีบุตรด้วยกัน สามีจะมีหน้าที่ไปตัดไม้ในป่าและนำมันไปขายในเมือง ซึ่งก็ช่วยให้พวกเขามีกินพอประทังชีพได้ แต่ว่าเมื่อพวกเขาอายุมากขึ้น การประกอบอาชีพนี้ก็ยากลำบากมากขึ้น “พวกเราแก่ลงทุกวัน , แล้วยามแก่ใครจะดูแลเราหล่ะ” ภรรยามักจะบ่นอย่างนี้บ่อยๆ “อย่ากังวลไม่เลย,แม่เอ๊ย พระเจ้าไม่ทอดทิ้งเราหรอก พระเจ้าจะต้องมาช่วยเราเมื่อถึงเวลา” สามีแก่ปลอบใจภรรยา อยู่มาวันหนึ่ง ในฤดูหนาว สามีเดินเข้าไปในป่าเพื่อตัดเอาฟืน โดยที่ภรรยาติดตามเขามาด้วย อากาศหนาวมากจนทั้งคู่เกือบถูกแช่แข็ง ชายแก่หันไปบอกกับภรรยาว่า “พวกเราไม่มีลูก , เราน่าจะสร้างปั้นหิมะให้มาเป็นลูกของเรานะ?” จากนั้นทั้งคู่ก็ลงมือโกยเอาหิมะมากองไว้ด้วยกัน และใช้เวลาอยู่ไม่นานพวกเขาก็สามารถสร้าง “Snegurochka” สาวรับใช้จากหิมะ ซึ่งมีความสวยงามอย่างมาก แต่ว่าคู่สามีภรรยากลับมองดูเธอด้วยความเศร้า เพราะหิมะนั้นไม่ได้มีชีวติ “พระเจ้า โปรดประทานลูกสาวน่ารักให้กับเราด้วยเถิด” หญิงแก่คร่ำครวญ ในทันใดนั้นก็เกิดปราฏิหารย์ขึ้นมา ตุ๊กตาหิมะของพวกเขาเริ่มที่จะขยับ เธอกระพริบตา แล้วก็มีแสงสว่างปรากฏขึ้น จนสุดท้ายแล้วตุ๊กตาหิมะก็มีชีวิตขึ้นมา “สวัสดีค๊ะ อากาศดีนะคะ หนูจะมาเป็นลูกของพวกท่านเองคะ ขอหนูเรียกท่านว่า "พ่อ” และ “แม่” ได้ไหมคะ" ชเนกุโรชก้า พูดกับทั้งคู่ “โอ้ ลูกรัก” ชายแก่รีบตอบ, จากนั้นพวกเขาก็พาเอาลูกสาวที่สร้างขึ้นมาไปที่บ้าน…

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมี หมาป่าและกระต่าย เจ้าหมาป่าอาศัยอยู่ในบ้านหลังหนึ่ซึ่งสร้างขึ้นด้วยน้ำแข็ง ส่วนบ้านของเจ้ากระต่ายเป็นบ้านไม้ พอถึงฤดูใบไม้ร่วงบ้านของหมาป่าก็ละลายหายไป ในขณะที่บ้านของกระต่ายยังแข็งแรงดี หมาป่าจึงมาหาเจ้ากระต่าย และยึดบ้านของเจ้ากระต่ายเอาไว้ เจ้ากระต่ายจีงเดินร้องไห้ออกไปตามถนน จนกระถังมาเจอกับหมาสองตัว หมาทั้งสองถามเจ้ากระต่ายว่า “เจ้าร้องไห้ทำไม , กระต่ายน้อย”“ปล่อยฉันไว้คนเดียวเถิด คุณหมา , ใครจะไม่อดทนอยู่ได้หล่ะ ถ้าถูกเจ้าหมาป่ายึดเอาบ้านไม้ที่อบอุ่นไป ก้อบ้านของเจ้าหมาป่าที่เป็นน้ำแข็งมันละลายหายไปหมดแล้ว และฉันถูกไล่มา” กระต่ายตอบ"อย่าร้องให้ไปเลย พวกฉันจะช่วยเอาบ้านเธอกลับมาให้ “ หมาทั้งสองช่วยกันปลอบกระต่ายจากนั้นสุนัขทั้งสองก็ไปที่บ้านของเจ้ากระต่าย และตะโกนต่อว่าเจ้าหมาป่าให้คืนบ้านให้กับกระต่าย แต่ว่าเมื่อเจ้าหมาป่าออกมา แล้วก็ได้มีการต่อสู้กับสุนัขทั้งสอง แต่ว่าสุนัขสองตัวได้พ่ายแพ้ให้กับเจ้าหมาป่า จนต้องหนีกลับออกมา เจ้ากระต่ายเมื่อทราบว่าตัวเองคงไม่ได้บ้านคืน ก็เดินร้องไห้ต่อไปอีก จนกระทั้งมาพบกับ หมีตัวหนึ่ง  เมื่อหมีทราบว่าเจ้ากระต่ายเสียใจด้วยสาเหตุใด ก็อาสาว่าจะไปเอาบ้านมาคืนให้เจ้ากระต่าย ก้ออาสาจะไปเอาบ้านคืนมาให้ แต่เมื่อเจ้าหมีสู้กับหมาป่า ปรากฏว่าเจ้าหมีแพ้อีก เจ้ากระต่ายเดินร้องไห้ไปตามทาง จนกระทั้งมาพบกับวัวตัวหนึ่ง  "เจ้าร้องไห้ทำไม เจ้ากระต่าย” วัวถาม “ปล่อยฉันไว้คนเดียวเทิด ฉันเสียใจเพราะบ้านฉันโดนเจ้าหมาป่าใจร้ายยึดเอาไป มีหมาสองตัว และหมี พยายามจะช่วยเอาบ้านคืนให้ แต่ว่าพวกเขาก็โดนทำร้ายได้รับบาดเจ็บ ท่านเองก็คงจะสู้เจ้าหมาป่าไม่ได้” เจ้ากระต่ายเล่าให้วัวฟัง “ขอให้ฉันได้ลองดูหน่อยนะ” วัวตอบ , จากนั้นเจ้าวัวก็ไปหาหมาป่าที่บ้านไม้ แล้วก็ได้ต่อสู้กัน…

กาลครั้งหนึ่งนานมากแล้ว เกาะแห่งหนึ่งชื่อว่าบุยาน (Buyan) บนเกาะแห่งนี้มีบ้านเรือนสร้างด้วยไม้อยู่จำนวนหนึ่ง ซึ่งในบ้านเหล่านั้นมีชายหญิงแคระ ชราอาศัยอยู่ พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยฐานะที่ยากลำบาก ชายชรามีทำงานสานอวนและประมง แต่ว่าปลาที่จับมาได้นั้นมีจำนวนเล็กน้อยเหลือเกิน แค่พอประทั้งชีวิตในวันหนึ่งๆ เท่านั้น อยู่มาวันหนึ่งชายแก่นำแหออกไปทอดแห และเมื่อเหวี่ยงแหลงไปเขารู้สึกได้ว่ามีปลาติดแหแล้ว แต่ว่าแหกลับหนักผิดปกติ เขาคิดว่ามันคงเป็นปลาตัวใหญ่มาก แต่เมื่อดึงแหขึ้นมาจากน้ำแล้ว เขากลับพบว่าในแหว่างจนเกือบจะไม่มีอะไรเลย แต่ก็สังเหตุเห็นว่ามีปลาตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง มันต่างจากปลาทั่วไปตรงที่มันเป็นปลาทองคำ ทันใดนั้นเจ้าปลาทองคำก็พูดกับชายแก่ด้วยภาษามนุษย์ว่า “อย่าจับฉันไปเลย ชายแก่! ปล่อยข้ากลับไปยังทะเลเหอะ แล้วข้าจะทำประโยชน์ให้ท่านได้ ข้าจะหาสิ่งอะไรก็ตามที่ท่านต้องการมาให้” ชายแก่ใช้เวลาคิดนิดหนึ่ง ก่อนจะบอกว่า “ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเจ้าหรอก กลับทะเลของเจ้าไปซะเถอะ” จากนั้นชายแก่ก็เหวี่ยงเจ้าปลาทองคำกลับลงไปในน้ำทะเล เมื่อกลับไปบ้าน หญิงแก่ถามสามีว่าได้อะไรกลับมาบ้าง ชายชราก็บอกกับหญิงแก่ว่าเขาจับอะไรไม่ได้เลย นอกจากปลาเล็กๆ ที่เป็นทองคำตัีวเดียว และได้ปล่อยมันกลับมาบ้านแล้ว นั้นทำให้หญิงชราโกรธ และเอาแต่บ่นชายชราทั้งคืน “เจ้าโง่ เราแทบไม่มีอะไรจะกินอยู่แล้ว นั้นคือสิ่งที่คุณทำ” ชายชราเดินด้วยความหง่อย ออกไปที่ชายฝั่ง ,เจ้าปลาทองคำ โผล่ขึ้นมาจากน้ำทะเล และมันก็ถามชายชราว่าต้องการสิ่งใด , ชายแก่บอกว่าภรรยาของเขาต้องการขนมปังจำนวนหนึ่ง , ปลาทองคำบอกให้ชายชรากลับไปที่บ้าน แล้วเขาจะเจอกับขนมปังจำนวนมาก เมื่อชายชรากลับไปที่บ้านแล้วก็พบกับขนมปังมากมาย แต่ภรรยาของเขาก็เริ่มบ่นอีกว่า ถังซักผ้าที่บ้านมันทั้งเก่าและรั่่ว…